«فروش»
تاریخ ایران فروشنده‌های حرفه‌ای ناشناخته زیادی داشته؛ از فالوده‌فروش تا فروشنده آب

• 
  دکان عطاری

  عطاری تاریخ ندارد! همان‌زمان که آدمی‌ فهمید با گیاه، دانه‌، اعضای بدن حیوانات و درختان می‌تواند خودش را درمان کند، وجود داشت. هنوز عطاری اعتبار و حرمت متفاوتی دارد؛ عطارها شفاگرانی‌اند که می‌توانند با گیاه، ادویه و ماده‌ معدنی معجزه کنند! آن‌هم در جهانی‌ که پزشکی مدرن به‌سرعت می‌تازاند. عطاری به‌آهستگی و با همان بوهای خوشِ طبیعت؛ آویشن و سنجد و بهارنارنج همچنان زنده است؛ احتمالا تا آخرین روز بشریت!
• 
  ساربان

  به صبر شُهره است. چرا که در سرمای بسیار و گرمای سخت، فقط شترها دوام می‌آورند. ساربان باید پابه‌پای شترهای کاروان حرکت می‌کرد، شترها را می‌نشاند و برمی‌خیزاند، به آن‌ها آب و غذا می‌داد، زنگوله‌ها را به گردن‌شان می‌انداخت و آن‌ها و بارشان –از انسان تا غذا- را به مقصد می‌رساند. ساربانی یکی از معدود شغل‌های ایران بود که به شکل گروهی در کاروان‌های بزرگ وجود داشت.
• 
  فروشندگان گوشت و سبزی در بازار

  در این تصویر قصاب با «قدرت» مشغولِ فروش گوشت است؛ چراکه قصابی در همان سال‌های دور نیز، شغلی بود که نقش مهم و پُرقدرتی در خوراک مردم داشت. قصاب‌ها چه در دکان و چه در گوشه‌وکنار بازار و پای بساط، نقش مهمی برای غنی‌کردنِ سفره مردم (اغلب آن‌ها که ثروتمندتر بودند) ایفا می‌کردند. قصابی هنوز هم پیشه‌ای قدرتمند در ایران است، چرا که گوشت غذای مهم‌تری هم شده است. جالب آن‌که بدانید در ایران قدیم هر پیشه‌ای یک «فتوت‌نامه» داشت. یکی از مهم‌ترین این فتوت‌نامه‌ها «رساله‌های قصابان و سلاخان» بود. اهمیت این فتوت‌نامه از جهت ارتباط تنگاتنگ قصابی با زندگی روزمره مردم بود. داستان‌های مردمی و عامیانه زیادی تا امروز برای شغل قصابی خلق شده که احتمالا شهره‌ترین آن‌ها «جوانمرد قصاب» است؛ شخصیتی نیمه‌افسانه‌ای و نیمه‌تاریخی که امروز آرامگاهش در شهرری تهران قرار دارد.
• 
  بستنی‌فروشی و مشتریانش

  چرخیِ بستنی‌فروش می‌چرخد و صدا می‌زند: «بستنی... بستنی...». چه‌چیزی لذت‌بخش‌تر از خوردنِ یک بستنی در هوای گرم تابستان؟ افراد یکی‌یکی جمع می‌شوند، کودکان دست‌از پا نمی‌شناسند و دست بزرگترشان را به سمت چرخ بستنی‌فروشی می‌کشانند و آن‌جا در اطراف فروشنده بستنی و چرخ چوبی، گپ‌وگفتی گرم با طعم شیرین و خنک بستنی شکل می‌گیرد...
• 
  خوار و بار فروشی در بازار

  شهر فرنگه... از همه رنگه...! پدربزرگان‌مان یادشان است؛ صدای عموفرنگ در شهر می‌پیچید و همه به سمتِ جعبه جادویی که مظفرالدین‌شاه به عنوان یادگاری از سفرش به فرنگ با خود به ایران آورده بود، می‌شتابیدند. در آن جعبه جادویی فلزی، تصاویری از دنیایِ دور بود، از فرنگستان. عمو فرنگ در آن روزها یکی از پُردرآمدترین شغل‌ها بود.
• 
  نانوایی و خوار و بار فروشی

  کنارِ هر نانوایی و خواروبارفروشی، مردمی دورِ هم جمع بودند. آن‌زمان نه موبایلی بود، نه تلویزیونی و نه کافه‌ای. نانوای مهمان‌نوازی بود که عطر نانش بازار را پُر می‌کرد. مردم از دکان بغلی خواروبار می‌خریدند و کنار نانوایی، آشناها را می‌دیدند، گپ‌وگفتی می‌کردند و نان‌شان را به خانه می‌برند. به همین سادگی و زیبایی.
• 
  فروشندگان دوره‌گرد

  فرقی نداشت در بساطشان چه باشد؛ گاه گنجشک شکارشده بود، گاه بارِ گردو و یا چیزهای دیگر. فروشندگان دوره‌گرد در تاریخ ایران نقش مهمی داشته‌اند. آن‌ها بخش مهمی از نیازهای زندگی روزمره را رفع می‌کردند و برای این‌کار هرکجا که آدمی در آن ساکن بود را دوره می‌گشتند تا آنچه دارند را بفروشند، رزق روزشان را درآوردند و خواسته دیگران را هم اجابت کنند.
• 
  ساقی آب دوره‌گرد

  آب از دیروز تا امروز، یکی از با ارزش‌ترین‌ و کمیاب‌ترین مایه‌های حیات در زندگی هر ایرانی بوده. مثلِ امروز هم نبود که هر زمان اراده کنی، بتوانی خودت را سیراب کنی. خیلی وقت‌ها ساقی با یک مُشک آب به محله‌ها می‌رفت و صدا می‌زد: آب... آب... . صدایش در کوچه‌ها می‌پیچید و زن و مرد می‌دانستند نوشیدن یک پیاله آب از دست او، چه عطشی را در آن‌ها فرو خواهد نشاند... .